Alfa Romeo 166 2.4 JTDm 2006

Alfa Romeo 166 to samochód klasy wyższej, który debiutował w 1998 roku zastępując wysłużony model 164. Alfa 166 dzieliła płytę podłogową z Lancią Kappa. W 2003 roku samochód poddano liftingowi, zmieniając głównie przednią część nadwozia na bardziej agresywną, ale jednocześnie niekoniecznie lepiej pasującą do całej linii auta.

Produkcję Alfy Romeo 166 zakończono w 2007 roku. Włoska firma nie zdecydowała się na zaprezentowanie następcy tego modelu. Jego rolę w dużej mierze przejęła Alfa 159. Ten stan rzeczy być może zmieni się po zacieśnieniu włoskiej współpracy z Chryslerem.

Obecnie Alfy Romeo 166 z początku produkcji można kupić za niewielkie pieniądze. Są to często egzemplarze z zamontowanym gazem, do których trzeba podchodzić ostrożnie, bowiem wysilone włoskie silniki V6 tolerowały tylko najlepsze (a przez to najdroższe) instalacje. Oszczędności szybko się mściły wypaleniem gniazd zaworowych, a koszt naprawy tego typu usterki nie jest niski. Z tego względu lepiej szukać samochodów zasilanych benzyną i ew. samodzielnie zainwestować w dobrą instalację gazową (chociaż tak naprawdę nie polecamy takiego rozwiązania).

Decydując się na silnik benzynowy, lepiej zrezygnować z dwulitrowego TwinSparka. Pali on niewiele mniej, niż V6 a jest przy tym bardziej kłopotliwy w eksploatacji (drogie świece, po dwie na cylinder, problemy z wariatorem odpowiadającym za zmienne fazy rozrządu), i zapewnia zaledwie przeciętną dynamikę. Optymalnym wyborem będzie 2.5V6 lub 3.0V6. Delikatnie traktowane potrafią odwdzięczyć się zaskakująco niskim zużyciem benzyny, natomiast korzystanie z pełnego zakresu prędkości obrotowych szybko odbije się na portfelu. 

Samochody poliftingowe w zdecydowanej większości napędzane są silnikami wysokoprężnymi 2.4 JTD. Jednostka ta stanowi rozwinięcie sprawdzonego silnika 1.9 JTD i w wersji przedliftingowej dysponuje mocą 140, a po liftingowej - 175 KM. Jednostka ta nie ma szczególnych wad. Silnik pali stosunkowo niewiele, a wykonany w technologii common-rail układ wtryskowy jest zaskakująco trwały. Zużyciu eksploatacyjnemu, jak w każdym dieslu, ulega koło dwumasowe - koszt wymiany wraz ze sprzęgłem to około 3000 zł oraz turbosprężarka (koszt wymiany na nową około 3 tys. zł, regeneracja - poniżej 2 tys. zł).

Alfa Romeo 166 (podobnie jak 156) posiada wielowahaczowe zawieszenie przednie i tylne - wszak ten samochód to sportowa limuzyna, która musiała się dobrze prowadzić i ten właśnie parametr, a nie niskie koszty serwisu był priorytetem dla konstruktorów. W efekcie powstał samochód ze skomplikowanym zawieszeniem, który prowadzi się świetnie nawet z ciężkim dieslem pod maską. Minusy? Na polskich drogach wahacze poddają się stosunkowo szybko, a koszt ich wymiany jest wysoki - za kompletny remont zawieszenia przedniego i tylnego (bez amortyzatorów) zapłacimy nawet 4 tys. zł!

Jak poznać zużyte wahacze? Pierwszy objaw to skrzypienie, które w kolejnym stadium przechodzi w wyraźnie słyszalne stuki. Zignorowanie problemów oznacza brak możliwości ustawienia geometrii (a reguluje się zarówno z przodu, jak i z tyłu), co prowadzi do pogorszenia prowadzenia i ścinania opon. Sęk w tym, że – zwłaszcza w przypadku tylnej osi - występują już duże problemy z dostępnością niektórych podzespołów. Z tego powodu przywrócenie zawieszeniu pełnej sprawności może być ogromnym wyzwaniem nie tylko ze względów finansowych!

Warto również pamiętać, że ogólne koszt utrzymania Alfy 166 będzie stosunkowo wysoki - ceny części eksploatacyjnych do samochodów klasy wyższej są po prostu odpowiednio wyższe.

Ogólnie auto cieszy się dobrą opinią, chociaż użytkownicy narzekają na denerwujące usterki elektroniki - np. sygnalizowanie błędów poduszek, czy innych elementów, które tak naprawdę działają. Natomiast nadwozie - o ile jest bezwypadkowe - nie ma problemów z rdzą.

Oprócz tego, jak to w starej Alfie – zepsuć może się dosłownie wszystko. Co ciekawe, mocno zużyte wnętrze (popękana skóra, złe spasowanie) niekoniecznie świadczyć musi o dużym przebiegu (zwłaszcza w przypadku silników benzynowych). Alfa Romeo 166 przypomina w tej kwestii produkty z warszawskiego Żerania – powtarzalna jakość nie była ich najmocniejszą stroną...