Daewoo Leganza 2002

Leganza miała być dla przeciętnego obywatela namiastką luksusu. Nadwozie zaprojektowane przez Giugiaro (pierwotnie opracowane dla Jaguara!) ma 4671 mm długości, a to zapowiedz obszernego wnętrza. Miejsca jest pod dostatkiem, niezależnie od tego czy zasiądziemy na wygodnych przednich fotelach czy na „klubowej” tylnej kanapie. Jedynie wysocy pasażerowie podróżujący w drugim rzędzie mogą mieć czasami problemy z przestrzenią nad głową. Materiały tapicerskie są dobrej jakości, a w wersji CDX nie żałowano nawet skóry. Z plastikami jest trochę gorzej. Imitacje drewna nie zachwycają, a wstawki z twardego, czarnego tworzywa niekoniecznie wyglądają estetycznie. Deskę rozdzielczą rozplanowano przejrzyście i ciekawie. Rozczarować może jedynie bagażnik - ma 400 litrów pojemności i wnikające do wnętrza zawiasy.
W popularnej wersji CDX o komfort dbają takie dodatki jak chociażby automatyczna klimatyzacja, pełny pakiet elektryczny (4 szyby + lusterka), a nawet elektryczna regulacja fotela kierowcy. Dostaniemy także aluminiowe felgi, które jednak niezbyt dobrze radzą sobie z warunkami atmosferycznymi i szybko trąca efektowny wygląd.
Samochód prowadzi się jak \"amerykański krążownik\". Zawieszenie komfortowo wybiera nierówności, ale nie jest stworzone do dynamicznego pokonywania zakrętów. Także stosunkowo słabe hamulce nie zachęcają do szybkiej jazdy. Silniki i skrzynie biegów uchodzą za niemal bezawaryjne. Dodatkowe wyposażenie (może poza kapryśną klimatyzacją) także nie sprawia większych problemów. Podobnie jak w Lanosach i Nubirach, także Leganzy miewają problemy z pompami paliwa. Osobną sprawą jest też zawieszenie, które zużywa się stosunkowo szybko. Szczególnie narażone są łożyska przednich kół i kolumn McPersona oraz silentblocki. Trwałością nie grzeszą również amortyzatory i klocki hamulcowe.
Auto ma świetny stosunek ceny do wielkości, rocznika i poziomu wyposażenia. To idealna propozycja dla ceniących komfort kierowców, którzy nie przejmują się niezbyt prestiżowym znaczkiem na masce.