Fiat Bravo 1.4 2011

II (2007-2015)

W połowie pierwszej dekady XXI wieku Fiat stanął przed poważnym wyzwaniem. Opracowane dużym nakładem sił i środków Stilo, które miało być zagrożeniem dla Volkswagena Golfa, sprzedawało się źle. Włoski koncern tracił nie tylko udziały w segmencie kompaktów, ale przede wszystkim pieniądze.

Chociaż Stilo nie było złym samochodem, to chybiona okazała się strategia. Bogate wyposażenie wywindowało ceny na poziom Golfa, taki plan nie mógł się powieść.

W Turynie szybko postawiono trafną diagnozę. W mniej niż 2 lata zaprojektowano całkowicie nowy stylistycznie pojazd, wykorzystujący rozwiązania techniczne Stilo i odwołujący się do nazwy, którą wielu kierowców wciąż dobrze pamiętało - tak powstało Bravo II, które zadebiutowało w 2007 roku.

Bravo obficie czerpało ze Stilo. Wykorzystano te same jednostki napędowe, płytę podłogową, elementy układu elektrycznego i zawieszania. W gruncie rzeczy zaproponowano więc to samo, tylko w nowym opakowaniu i zdecydowanie bardziej przystępnej cenie.

W efekcie Bravo spotkało się z ciepłym przyjęciem. Fiat mógł (chwilowo) odetchnąć, a sprawdzony patent wykorzystał ponownie. Płytę podłogową, jednostki napędowe, a nawet niektóre elementy wnętrza Bravo znajdziemy w znacznie wyżej wycenianej Lancii Delta.

Fiat Bravo II cieszy się dobrą opinią wśród użytkowników. Drobne narzekania dotyczą jedynie ograniczonej widoczności na boki (grube słupki przednie) czy foteli. Ergonomia jest prawidłowa, a z przodu miejsca jest pod dostatkiem. Z tyłu jest już gorzej, dorosłym pasażerom brakuje miejsca na nogi. Pojemność bagażnika również nie rzuca na kolana, chociaż 400 litrów w klasie kompaktów to solidny wynik. Rodzina z dwójką dzieci się zmieści, a nawet zapakuje na wakacje.

Użytkownicy Fiata Bravo nie wskazują jakiś większych typowych wad. Zastrzeżenia dotyczą drobiazgów: łamią się mocowania migaczy, zdarzają się skrzypiące wnętrza, czasami nieoczekiwanie zapali się jakaś kontrolka, przestanie działać radio (było naprawiane na gwarancji) czy zawiesi się system Blue&Me... W przeciwieństwie do Bravo I, samochód nie ma żadnych problemów z korozją.

Zawieszenie Fiata Bravo zestrojono poprawnie, przy czym komfort przeważa nad dostarczaniem sportowych wrażeń z jazdy. Z przodu zastosowano klasyczne kolumny McPhersona, zaś z tyłu - belkę skrętną. Bravo posiada elektryczne wspomaganie kierownicy, dzięki czemu na parkingu można skorzystać z trybu City - kierownica kręci się wówczas bardzo lekko, natomiast nie daje czucia tego, co dzieje się z kołami. W samochodach z początku produkcji dość szybko zużywały się metalowo-gumowe tuleje tylnej belki. Szybko (w 2008 roku) element ten zmodernizowano i problemy zniknęły. Przednie wahacze są raczej trwałe, podobnie jak łączniki stabilizatora.

Wybór jednostek napędowych jest szeroki, przy czym paleta silników z biegiem lat dość mocno się zmieniała. Większość samochodów na rynku wtórnym napędzana jest dieslami. Od początku w ofercie znajdowała się sprawdzona jednostka 1.9 JTD w wariancie 8-zaworowym (120 KM) i 16-zaworowym (150 KM). Obie wersje cieszą się dobrą opinią, są ciche (jak na diesle) i zużywają niewiele paliwa. Ponadto podatne są na chiptuning, niewielkim kosztem można uzyskać znaczną poprawę osiągów.

W silnikach tych psuje się częściej drobny osprzęt (EGR, przepływomierz) niż np, turbosprężarka. Uwaga! Silnik 16v posiada wadliwy kolektor dolotowy wyposażony w tzw. klapy wirowe, które mają to do siebie, że potrafią się urwać i narobić szkód w komorze spalania. Mechanicy rozwiązują problem przez całkowite usunięcie ich z dolotu, co ponoć nie wpływa w żaden sposób na jednostkę napędową.

Również z powodu pechowego kolektora dość szybko zdecydowano się zastąpić silnik 1.9 16v jego wersją rozwojową o pojemności 2.0 (Multijet). Silnik ten nie ma problemu z kolektorem, za to standardowo jest wyposażony w filtr DPF, który podczas miejskiej eksploatacji potrafi się zatkać. Nieco później ofertę poszerzono o silnik wysokoprężny o pojemności 1.6, którego również jedynym minusem jest DPF. Na plus - bardzo oszczędne obchodzenie się z paliwem.

Wybór silników benzynowych również jest szeroki. Dostępne są silniki wolnossące (sprawdzony 1.4, który dobrze współpracuje z LPG) oraz doładowane z serii T-Jet (dwa warianty mocy, oferują znacznie lepsze osiągi, ale kosztem wyższego zużycia paliwa). W 2010 pojawił się nowy silnik 1.4 MultiAir. W teorii miał łączyć wysokie osiągi (140 KM) z niskim zużyciem paliwa, w praktyce nie widać wielkiej różnicy w stosunku do silników T-Jet.

Wyposażenie Fiata Bravo jest zróżnicowane. Bazowa wersja (Fresh, tylko z silnikiem wolnossącym 1.4) jest uboga, rzadko spotykana i niechętnie kupowana. W wyższych wersjach znajdziemy przynajmniej pakiet elektryczny, a od wersji Dynamic - również klimatyzację.

Co ciekawe, na rynku wtórnym sporo jest samochodów pochodzących z polskich salonów, z udokumentowaną historią serwisową, czasem jeszcze na gwarancji. Fiaty nie należą bowiem do marek chętnie importowanych przez handlarzy. Z tego powodu, a także dlatego, że wśród użytkowników Bravo cieszy się dobrą opinią, spadek cen używanych egzemplarzy jest stosunkowo niewielki.