Opel Astra 1.6 2003

G (1998-2009)

Astra drugiej generacji (typoszereg G) pojawiła się w 1998 roku. Zasadniczo produkcję zakończono w 2004 roku wraz z debiutem Astry III (H), tyle tylko, że model przemianowany na Astrę Classic nadal produkowany był w Gliwicach. I cieszył się takim powodzeniem, że ostatni samochód opuścił polską fabrykę dopiero w 2009 roku!

Samochód - poza nazwą - nie ma nic wspólnego ze swoim poprzednikiem. Zbudowano go na nowej płycie podłogowej. Auto charakteryzuje się raczej twardymi nastawami zawieszenia, może też sprawiać wrażenie ciasnego, chociaż dwu-, trzyosobowe rodziny nie powinny narzekać na brak miejsca.

Gama wersji nadwoziowych była bardzo szeroka. Największą popularnością cieszyły się hatchbacki (3- i 5-drzwiowe), nieco rzadziej kupowano kombi i sedany. Dla koneserów przeznaczono kabrioleta i coupe. Produkcję dwóch ostatnich wersji zakończono w 2005 roku. 3-drzwiowy hatchback zniknął z oferty rok wcześniej, a obecnie na rynku wtórnym cieszy się najmniejszym zainteresowaniem.

W ponurym stylistycznie wnętrzu dominują plastiki dobrej jakości, również obicia tapicerskie zniosą niejedno. W efekcie po zużyciu wnętrza trudno ocenić, czy samochód nie miał cofanego licznika.

Co ważne, Astra nie przysparza swoim właścicielom wielu stresów. Nadwozie jest zdecydowanie lepiej zabezpieczone przed korozją, niż u poprzednika (chociaż w starszych egzemplarzach rdza może występować na progach czy rantach błotników oraz pod uszczelkami), silniki i skrzynie biegów zniosą niejedno (benzynowe jednostki napędowe Opla znane są jednak z dużego apetytu na olej).

Zawieszenie Astry II to prosta i sprawdzona konstrukcja: z przodu zastosowano klasyczną kolumnę McPhersona, a z tyłu - trwałą belkę skrętną. W przednim zawieszeniu najczęściej poddają się końcówki drążków kierowniczych i łączniki stabilizatorów. W wahaczach można wymieniać sworznie i silentbloki, dzięki czemu koszt serwisu jest ograniczony do minimum. Minusy? Nieco gorsze prowadzenie niż u czołówki segmentu kompaktowego (np. Forda Focusa czy Golfa IV).

Niewielkie problemy może sprawiać układ hamulcowy (zapiekające się tłoczyska, nieszczelne bębny z tyłu).

Oferta jednostek napędowych jest bardzo szeroka. Najsłabszy silnik ma 1.2 l pojemności i 65 KM i z tego względu lepiej pominąć go milczeniem. Dobrym wyborem będzie prosta konstrukcyjnie, ośmiozaworowa jednostka 1.6 (dobrze współpracuje z instalacją LPG), sporą popularnością cieszą się również silniki 16-zaworowe 1.4 (90 KM) i 1.6 (101 KM). W wypadku tych silników trzeba pamiętać o regularnym serwisie, z wymianą rozrządu na czele.

Większe silniki (1.8 i 2.0) zużywają większe ilości paliwa, dlatego polecić je można ewentualnie kierowcom, którzy szukają osiągów.

W silnikach benzynowych na częste usterki narażone są zawory recyrkulacji spalin (EGR). Powtarzają się również awarie cewek zapłonowych oraz wycieki spod pokrywy zaworów i przy łączeniu ze skrzynią biegów. Koniecznością jest regularna kontrola poziomu oleju - praktycznie wszystkie jednostki Opla po prostu go zużywają.

Wśród silników wysokoprężnych najłatwiej o jednostkę o pojemności 1.7, chociaż z biegiem lat były to różne jednostki napędowe.

W najstarszych autach stosowano konstrukcję Opla oznaczoną 1.7 TD z turbo i wtryskiem pośrednim, która stosowana była jeszcze w Astrze I. Serwis jest tani, osiągi - słabe. Silnik 1.7 DTI pochodzi od Isuzu i ma wtrysk bezpośredni. To dobra konstrukcja, bezawaryjna, które dobrze łączy przyzwoite osiągi i niski koszt utrzymania. W 2003 roku silnik ten otrzymał wtrysk common-rail i oznaczenie CDTI (jednostki te znajdziemy m.in. w Astrach Classic).

Poza silnikami 1.7 w Astrze stosowano jeszcze diesle 2.0 DTI i 2.2 DTI. Oferują najlepsze osiągi, a ich rozrząd oparto na łańcuchu. Po stronie minusów zapisać trzeba awarie wtrysku oraz pękanie głowic, co nie jest oczywiście przypadłością nagminną.

Dobrym wyborem będzie również wyposażony we wtrysk common-rail silnik produkcji Fiata oznaczony 1.3 CDTI. To dobra jednostka, oferująca jednak marne osiągi.

Bogata oferta na rynku pojazdów używanych pozwala na znalezienie zadbanego egzemplarza z udokumentowaną przeszłością, który nie powinien sprawiać większych problemów. Na rynku wtórnym nie brakuje również egzemplarzy sprowadzonych, które zwykle oferowane są w niższych cenach. Problemem jest to, że często nie sposób zweryfikować rzeczywistego przebiegu i ewentualnej wypadkowości danego egzemplarza. Ryzyko jest więc znacznie wyższe.

Dobre wiadomości to te, że części zamienne są tanie, na rynku nie brakuje zamienników, a naprawy podejmie się każdy warsztat. W równie dobrych cenach kupimy elementy blacharskie.

Ciekawostkę stanowią wersje kabrio i coupe (nie mylić z trzydrzwiowym hatchbackiem). Oba nadwozia zostały zaprojektowane przez Bertone i ta właśnie firma zajmowała produkcją tych samochodów w latach 2000-2005.