Opel Vectra 2001

B (1995-2002)

Premiera Vectry drugiej generacji (Vectra B) miała miejsce w 1994 roku. Rok później model wszedł do produkcji. Samochód produkowany był do roku 2002. To jeden z najpopularniejszych reprezentantów aut segmentu D w Europie. Stanowi też jeden z najczęściej sprowadzanych do Polski pojazdów używanych.

Vectra B dostępna była w kilku wersjach nadwoziowych: jako czterodrzwiowy sedan oraz pięciodrzwiowy hatchback (a w zasadzie liftback) oraz kombi (produkowane od 1996 roku). W 1999 roku samochód poddano liftingowi. Wersje poliftingowe otrzymały m.in. zmienione zderzaki, jednoczęściowe reflektory oraz chromowane wstawki na osłonie chłodnicy. Zmieniono nieco nastawy zawieszenia oraz poprawiono zabezpieczenie antykorozyjne.

Auto charakteryzuje się wygodnym i stosunkowo trwałym wnętrzem, dobrze się prowadzi (szczególnie wersje poliftingowe ze zmienionymi nastawami zawieszenia) i zapewnia całkiem niezły komfort (fotele są wygodne i maja długie
siedziska). Niestety, nie jest wzorem bezawaryjności.

Podobnie, jak w przypadku innych starszych modeli Opla karoseria szybko poddaje się działaniu rdzy. Atakuje ona głównie: progi, nadkola (dostępne są reparaturki), krawędzie drzwi, maski i klapy bagażnika. Dobra wiadomość jest taka, że samochody poliftingowe mogą pochwalić się nieco lepszą odpornością na korozję.

Kolejna dobra wiadomość? Ponieważ Vectra jest bardzo popularnym modelem, oferta części karoseryjnych jest bardzo obszerna. Dostępne są tanie zamienniki, szukać można również części używanych. Przy tym ceny elementów blacharskich (tak, jak i zresztą mechanicznych) nie są wysokie.

Piętą achillesową Opla Vectry B jest układ elektryczny. Model nęka właściciela wieloma drobnymi awariami. Do najczęściej powtarzających się zaliczyć można: usterki wyświetlaczy, centralnego zamka, podnośników/sterowników elektrycznie sterowanych szyb. Podobnie,
jak w Omegach bardzo często zapalają się kontrolki sygnalizujące awarie poduszek powietrznych. Również w tym przypadku winę za to ponoszą najczęściej rozpięte/zaśniedziałe styki w kostkach pod fotelami.

Wybór jednostek napędowych jest bardzo szeroki. Jeśli priorytetem mają być niskie koszty eksploatacji i podatność na zagazowanie, to warto zainteresować się sprawdzonym, ośmiozaworowym silnikiem o pojemności 1.6 l. Silnik ten jest prosty konstrukcyjnie i bezawaryjny, ale montowano go tylko w pierwszych latach produkcji Vectry (przed liftingiem). Warto wspomnieć o osiągach, które są bardzo mizerne.

Kolejne silniki benzynowe mają już 16-zaworowe głowice, a ich konstrukcja jest znacznie bardziej skomplikowana. Niezależnie od pojemności (1.6, 1.8 czy 2.0) jednostki te tolerują tylko dobre, najlepiej sekwencyjne instalacje gazowe. Pójście "po kosztach" oznacza szybkie wypalenie gniazd zaworowych, a nawet popękanie głowicy.
Zdecydowanie należy unikać samochodów, w których zamontowano tanie instalacje LPG.

Warto również zwrócić uwagę na wysoki koszt wymiany rozrządu (około 1000 zł). Kwota ta nie bierze się wyłącznie z ceny części - wymiana jest na tyle skomplikowana, że nie każdy mechanik będzie potrafił ją wykonać. Co gorsza, doświadczenie wskazuje, że wymiany rozrządu powinno się dokonywać nie rzadziej niż co 60 tys. km.

W Vectrach B montowano również silniki V6. Auta takie kuszą niską ceną zakupu oraz wysokimi osiągami, ale ich eksploatacja nie będzie tania. Kolejny raz problemem jest rozrząd (wymiana również nie rzadziej niż 60 tys. km). Co więcej - ze względu na ciasne upakowanie pod maską - nawet prozaiczne czynności serwisowe, jak wymiana świec, okazują się kłopotliwe. Silnik wymaga również drogiej, dedykowanej do jednostek 6-cylindrowych, instalacji gazowej. Oszczędności szybko się zemszczą.

Benzynowe silniki
z szesnastozaworową głowicą znane są również z dużego apetytu na olej. W ich przypadku trzeba się też liczyć z usterkami czujników położenia wału i wałków rozrządu (awaria wyklucza z jazdy). Ponadto możliwe są awarie sterownika silnika (usterka eliminująca z jazdy) oraz przepływomierzy. W samochodach z LPG szybko rdzewieje układ wydechowy.

Wybór jednostek wysokoprężnych jest równie szeroki, jak benzynowych. Początkowo do Vectry montowano wyłącznie silnik 1.7 TD z pośrednim wtryskiem paliwa. Ta jednostka produkcji Isuzu cieszy się opinią niemal niezniszczalnej, ale jednocześnie pozbawionej osiągów. Oczywiście wziąć trzeba pod uwagę ogólne wyeksploatowanie, które sprawia, że zepsuć jednak może się niemal wszystko (wszystko zależy od konkretnego egzemplarza i jego stanu). Po stronie plusów wymienić trzeba natomiast niskie zużycie paliwa.

W 1996 roku wprowadzono do oferty silnik 2.0 DTI o mocy 82 KM, a rok później
pojawiła się 100-konna wersja tej jednostki. Od 2000 roku Veectrę produkowano również z silnikiem 2.2 DTI o mocy 125 KM. Wszystkie trzy jednostki posiadają bezpośredni wtrysk paliwa za pomocą pompy rotacyjnej, aluminiową głowicę i łańcuch rozrządu.

Dynamika tych jednostek jest znacznie lepsza, zużycie paliwa pozostaje na niskim poziomie, jednak koszt serwisu jest wyższy. Przy większym przebiegu współpracy odmawia pompa wtryskowa (naprawa to kilka tys. zł). Często zawieszają się również zawory recyrkulacji spalin, przytrafić się mogą usterki pompy paliwowej. W silnikach 2.2 zdarzają się pękające głowice.

Częste usterki trapią też układ hamulcowy - standardem są zapiekające się linki hamulca ręcznego.

Opel Vectra B to jeden z nielicznych samochodów, w których szybciej poddaje się zawieszenie tylne niż przednie. Powód jest prozaiczny. O ile z przodu zastosowano klasyczną kolumnę McPhersona, to z tyłu
napotkamy konstrukcję wielowahaczową, która przeciętnie znosi stan polskich dróg. Wybijają się tuleje i sworznie wahaczy (głuche stukanie na nierównościach, nierówne zdzieranie opon). Natomiast z przodu najczęściej wymieniać trzeba łączniki stabilizatorów. Gdyby jednak luz pojawił się na wahaczach można wymienić same sworznie i tuleje.

Na rynku wtórnym bez większego problemu znajdziemy praktycznie wszystkie wersje silnikowe. Ponadto wybierać można spośród samochodów sprowadzanych (zwykle z mocniejszymi silnikami i lepiej wyposażonymi) oraz pochodzącymi z krajowych salonów. Wyposażenie może bardzo się różnic, ale wszystkie samochody wyposażone są przynajmniej w manualną klimatyzację. W bogatych wersjach znajdziemy m.in. wielofunkcyjną, skórzaną kierownicę, światła ksenonowe (tylko w autach po liftingu), skórzaną tapicerkę, elektrycznie sterowane szyby i lusterka, drewniane wstawki oraz tempomat (po liftingu).
/>Uwaga na auta sprowadzone z Anglii, w których dokonano tzw. przekładki kierownicy! Zdecydowanie lepiej unikać takich samochodów, a jest ich na rynku zaskakująco dużo.

Ze względu na lepsze zabezpieczenie antykorozyjne, bogatsze wyposażenie oraz młodszy wiek samochodów, a co za tym idzie mniejsze wyeksploatowanie lepiej wybrać samochód po liftingu. Bezwypadkowy egzemplarz, mimo pewnych wad, zapewni jeszcze kilka lat względnie bezproblemowej eksploatacji.