Volkswagen Lupo 1.4 16V 1999

Volkswagen Lupo zaprezentowany został w 1998 roku. Produkowany w Wolfsburgu mikrovolkswagen przetrwał w ofercie niemieckiego producenta do 2005 roku.
Bliźniaczą konstrukcją modelu jest Seat Arosa, który różni się od swojego niemieckiego kuzyna jedynie wyglądem przedniej części nadwozia oraz - in minus - jakością montażu. Samochód oparto na płycie podłogowej Polo III (6N).

VW Lupo, z racji wysokiej ceny, nigdy nie był oferowany na polskim rynku, wszystkie samochody na rynku polskim pochodzą z prywatnego importu. Jednak w odróżnieniu od większości sprowadzanych samochodów, importowane Lupo nie musi mieć za sobą wypadkowej przeszłości. Lupo to specyficzny samochód, zaprojektowany do miasta, kupowany przez specyficznego klienta, często osoby starsze.

Auto, mimo że stosunkowo niezawodne, nie należy do najtańszych w utrzymaniu. Brak jest zamienników, niektóre podzespoły wymienne są np. jedynie z Audi A2. Sprawia to, że część usterek usuwać trzeba przy pomocy Autoryzowanych Stacji Obsługi - na niektóre części czekać trzeba tygodniami.

Generalnie w Lupo najwięcej problemów przysporzyć może instalacja elektryczna. Współpracy odmawiają czujniki ABS, centralne zamki czy podnośniki elektrycznie sterowanych szyb. Przytrafić potrafią się również awarie pompy wspomagania kierownicy.

Kupując Lupo trzeba zdawać sobie sprawę z ograniczeń, jakie niesie nie ten model. Auto jest czteroosobowe, bagażnik ma symboliczną pojemność, na tylne fotele jest się ciężko dostać, a na boczkach drzwi zamiast tapicerki znajdziemy... gołą blachę. Plusy? Rewelacyjna łatwość parkowania, niskie zużycie paliwa i bezawaryjność. Wyposażenie - jak to u Volkswagena - jest zróżnicowane. Jeśli ktoś kiedyś nie dopłacił, dostał auto niemal zupełnie "gołe", pozbawione nawet wspomagania i klimatyzacji.

Gama jednostek napędowych montowanych w Lupo jest szeroka. Silniki benzynowe mają cztery cylindry, a szukając auta, lepiej wybrać ośmiozaworowy silnik 1.4 - oferuje on znacznie lepsze osiągi przy minimalnie tylko większym spalaniu niż w podstawowej jednostce 1.0.
Jeśli nastawiamy się na montaż instalacji LPG zdecydowanie unikać należy silnika 1.4 FSI (z bezpośrednim wtryskiem paliwa). Równie dobre osiągi przy porównywalnym spalaniu zaoferuje jednostka 1.4 z 16-zaworową głowicą.
Unikatem, skierowanym do kierowców nastawionych na osiągi jest wersja 1.6 GTI.

Co ciekawe, w typowo miejskim aucie, jakim jest Lupo znajdziemy stosunkowo szeroką ofertę diesli. Początkowo montowano jednostkę 1.7 SDI (pozbawioną doładowania), która jest bezawaryjna, ale nie imponuje ani zużyciem paliwa ani kulturą pracy.
Jak najdalej należy trzymać się również od wersji 3L, która napędzana jest silnikiem 1.2 TDI. Auto to powinno zużywać średnio około 3 l oleju napędowego na 100 km, jednak wersja ta jest niemal całkowicie różna od innych (np. ma aluminiowe nadwozie), przez co każda naprawa będzie wiązała się z problemami z dostępem do części.

Jeśli ktoś uzna, że diesel w mieście mimo wszystko ma sens, powinien wybrać silnik 1.4 TDI. To trzycylindrowa jednostka, oferująca niskie zużycie paliwa, kosztem równie niskiej kultury pracy. Liczyć trzeba się również ze zużyciem pompowtryskiwaczy (koszt wymiany to około 500 zł sztuka) oraz usterkami turbosprężarki.