"Baby-Benz" wydoroślał. Ma już 35 lat!

35 lat temu - 8 grudnia 1982 - roku Mercedes oficjalnie zaprezentował zupełnie nową serię modelową. Na rynku pojawił się wówczas typoszereg W201, czyli popularna 190-ka.

Chociaż samochód często przezywany był mianem „Baby-Benza” auto przyczyniło się do ugruntowania pozycji niemieckiego producenta. Było też wyznacznikiem rozwiązań technicznych, które – po dziś dzień – stosowane są we flagowych modelach niemieckiego producenta. W momencie debiutu do wyboru były dwa, czterocylindrowe silniki benzynowe: 190, z gaźnikową jednostką rozwijającą moc 90 KM, oraz 190 E, z zasilanym wtryskiem paliwa motorem o mocy 122 KM.

Firma systematycznie poszerzała jednak paletę modelową, wprowadzając kolejne innowacyjne warianty. Przykładowo model 190 D (72 KM) znany był z cichej pracy, w czym swój udział miało zastosowanie wygłuszenia silnika. Te pojawiło się po raz pierwszy w seryjnie produkowanym aucie osobowym! Nieznany wcześniej poziom osiągów modelu wysokoprężnego zaoferowano w roku 1986 - zadebiutował wówczas 5-cylindrowy wariant 190 D 2.5 Turbo rozwijający 122 KM).

Odmiana 190 E 2.3-16 (185 KM), zaopatrzona w przełomową głowicę z 4 zaworami na cylinder, już w chwili swojej premiery jesienią 1983 roku miała na koncie imponujący sportowy sukces: trzy prototypy modelu ustanowiły długodystansowe rekordy świata, pokonując odległość 25 000 km, 25 000 mil oraz 50 000 km ze średnimi prędkościami ocierającymi się o 250 km/h. Wyczynu tego dokonały na torze Nardò w południowej Italii.

Kompaktowa limuzyna z 1982 roku stanowiła też prawdziwą rewolucję pod względem bezpieczeństwa. Najważniejszym punktem było tu niezależne, wielodrążkowe zawieszenie tylnej osi z pięcioma wahaczami na koło. Opracowali je: dr Kurt Enke, Alf Müller oraz Manfred von der Ohe. Takie samo rozwiązanie pojawiło się później w legendarnym już modelu W124. Do dziś konstrukcja ta jest powszechnie stosowana w produkcji pojazdów.

W dziedzinie pasywnego bezpieczeństwa kluczowe było połączenie lekkiej architektury z wysokim poziomem ochrony w trakcie zderzenia. Konstrukcja dachu W 201, z poprowadzonymi podłużnymi belkami na zewnątrz, ze względu na niską masę oraz wyśmienitą stabilność stała się standardem kolejnych serii modelowych Mercedes-Benz. Po raz pierwszy w segmencie kompaktowych limuzyn zastosowano też rozwidlone wzmocnienia stożkowe o określonej odkształcalności, wykonane z wysokowytrzymałej blachy – zapewniały one wysoką odporność na skutki zderzenia, zwłaszcza czołowego z częściowym przesunięciem przeszkody.

Także design W 201, nadzorowany przez Bruno Sacco, wyznaczał standardy obowiązujące u Mercedesa przez wiele kolejnych lat. Ze współczynnikiem oporu powietrza równym 0,34, w chwili premiery w 1982 roku 190-ka była najbardziej opływową spośród wszystkich oferowanych wtedy limuzyn Mercedesa.

Komentując w 1974 r. koncepcję nowego pojazdu, główny inżynier prof. Scherenberg napisał: „Nie ulega wątpliwości [...], ze musi być to typowy Mercedes-Benz”. Tu jako o definicji charakteru Mercedesa wspomniał m.in. o wyrafinowaniu i bezpieczeństwie. W sporządzonej nieco później, pierwszej specyfikacji modelu zapisano, że W 201 miał „świadomie różnić się od innych pojazdów klasy średniej ze względu na cechy, jakich klienci oczekują od marki Mercedes-Benz, odnoszące się do jakości, bezpieczeństwa i wyrafinowania”.

Seryjna produkcja W 201 ruszyła w Sindelfingen, a później odbywała się także w fabryce Mercedes-Benz w Bremie. Na potrzeby nowej serii modelowej tamtejsze zakłady produkcyjne zostały znacząco rozbudowane. Do dziś fabryka w Bremie pozostaje głównym wytwórcą Klasy C, której pierwsza generacja – W 202 – zastąpiła W 201 w 1993 roku. Do sierpnia 1993 r. wyprodukowano łącznie około 1 879 630 egzemplarzy serii W 201.