Używane: Honda Civic VII

Honda Civic VII generacji zadebiutowała w roku 2000, samochód trafi do salonów rok później. W 2004 roku auto poddano niewielkiemu liftingowi, a produkjcę zakończono pod koniec 2005 roku. Samochód oferowano szeroką gamą benzynowych jednostek napędowych oraz jednym dieslem. Duży był również wybór wersji nadwoziowych (hatchbacki, sedan, a nawet coupe, nie było jedynie kombi). Generalnie model ten cieszy się niezłą opinią, chociaż ma kilka słabych punktów.

Początek lat 2000-tych był okresem, gdy w japońskich samochodach silniki wysokoprężne nie były jeszcze rozpowszechnione. Stąd Hondę Civic VII generacji generalnie kupowano z jednostkami benzynowymi. Oferta obejmowała silniki 1.4, 1.6 VTEC i 2.0 VTEC, przy czym ten ostatni dostępny był w dwóch wariantach o mocach 160 i 200 KM. Dodajmy, że były to oczywiście silniki wolnossące, przez co do dynamicznej jazdy wymagały wysokich obrotów. Bardziej przyjazną charakterystykę (płaski przebiegi krzywej momentu obrotowego) oferowały mniej wysilone jednostki 1.4 i 1.6.

Silniki benzynowe to udane konstrukcje, których awaryjność stoi na niskim poziomie. Pamiętać trzeba jednak o regularnej wymianie opartego na pasku rozrządu (co 120 tys. km), cechą charakterystyczną jest konieczność regulowania luzu zaworowego (co ok. 40 tys., luz objawia się klekotaniem podczas mocniejszego naciśnięcia gazu).

Jedyny dostępny w Hondzie Civic VII diesel pochodzi od Isuzu. Jednostka 1.7 CDTI nie jest aż tak bezawaryjna jak silniki benzynowe, co wynika głównie z konieczności stosowania bardziej skomplikowanego osprzętu. Elementem, który poddaje się najprędzej jest turbosprężarka, przy większych przebiegach trzeba liczyć się również z kosztownymi usterkami wtryskiwaczy. Przy tych elementach błędy generowane przez zawór EGR (recyrkulacji spalin) to już drobnostka. Warto przy tym zauważyć, że zarówno wtryskiwacze, jak i turbosprężarka są elementami eksploatacyjnymi, które w każdym samochodzie podlegają zużyciu i ich wymiana prędzej czy później jest nieunikniona. Trudno więc tak naprawdę mówić o usterkach tych elementów, jest to raczej po prostu zużycie.

Niestety, znacznie słabsze niż silniki Hondy Civic VII okazują się skrzynie biegów, w których regularnie zużywają się łożyska (dotyczy przekładni w samochodach z silnikami 1.4 i 1.6), co objawia się głośną pracą i problemami z załączeniem biegów. Naprawa wymaga wyjęcia i rozebrania skrzyni, przez co jest kosztowna.

Kolejnym elementem, który dość często ulega awarii jest przekładnia kierownicza (tzw. maglownica). Na przekładni pojawia się luz, który daje o sobie znać stukami. Na szczęście element ten można regenerować, nie jest konieczny zakup nowej i drogiej części. Jednak zbagatelizowanie tego problemu może doprowadzić do usterki siłowników układu wspomagania, a to już oznacza znacznie wyższe koszty.

Po stronie minusów Hondy Civic VII trzeba również zapisać problemy z korozją, która na nadwoziu pojawia się zaskakująco szybko. W dodatku atakowane są niemal wszystkie miejsca - ranty drzwi i błotników, progi, maska silnika i klapa bagażnika. Tutaj Japończykom przyznać trzeba dużego minusa!

Zawieszenie samochodu to kolumny McPhersona z przodu i układ wielowahaczowy z tyłu. Trwałość tego elementu jest przeciętna, wybijają się gumowe elementy wahaczy, jednak większe koszty wiążą się z wymianą wylewających amortyzatorów. Dokonując naprawy warto więc wybrać produkty renomowanej firmy.

Oferta rynkowa Hondy Civic VII jest szeroka. Bez większych problemów można znaleźć samochód z polskiego salonu, chociaż już raczej nie od pierwszego właściciela. Dominują jednostki benzynowe, w mocniejszych wersjach warto poszukać śladu napraw powypadkowych oraz - co dotyczy wszystkich egzemplarzy - obejrzeć auto pod kątem korozji. Poza tym należy przyjrzeć się przekładni i układowi kierowniczemu. Oględziny samochodu z silnikiem Diesla są typowe - najważniejszy jest stan turbosprężarki i wtryskiwaczy, gdyż naprawa tych właśnie elementów będzie generować największe koszty.