Citroen C4 Grand Picasso II FL 1.6 BlueHDI 120 KM

Citroen C4 Grand Picasso II FL 1.6 BlueHDI 120 KM

Citroen C4 Grand Picasso

Citroen C4 Picasso zadebiutował w połowie 2006 roku. Kilka miesięcy później (premiera w styczniu 2007) w ofercie francuskiej marki pojawiła się też jego wydłużona wersja o nazwie C4 Grand Picasso. I generacja obu wersji produkowana była do 2013 roku, gdy zaprezentowano C4 Picasso i C4 Grand Picasso II.

Citroen C4 Grand Picasso II FL

Pierwsze informacje o drugiej generacji modeli C4 Picasso i C4 Grand Picasso zaprezentowano w czerwcu 2013 roku. Światową premierę obu modeli zaplanowano na wrześniowy salon we Frankfurcie, a rozpoczęcie sprzedaży nastąpiło jesienią 2013 roku.

W 2016 roku - zgodnie z panującą modą - w połowie sześcioletniego cyklu produkcyjnego, producent zafundował autu kilka zmian. Lifting karoserii skupił się na pasie przednim i tylnych światłach. Zmiany objęły również paletę barw nadwozia (trzy nowe kolory karoserii) i listę wyposażenia. Zmodernizowany Citroen C4 Picasso mierzy teraz 4,44 m długości, 1,83 m szerokości i 1, 61 m wysokości. C4 Grand Picasso ma obecnie 4,6 m długości. Standardem są teraz nowe obręcze kół w rozmiarze 17 cali. Klienci mogą się też zdecydować na dwubarwne lakierowanie.

Producent przewidział cztery wersje wykończenia wnętrza i pięć rodzajów tapicerek. W kabinie znajdziemy odświeżony system nawigacji 3D Citroën Connect Nav z 7-calowym, dotykowym ekranem, który współpracuje również z centralnym wyświetlaczem (o przekątnej 12 cali) w desce rozdzielczej. Na listę opcji trafił m.in. adaptacyjny tempomat (z funkcją hamowania awaryjnego) oraz liczne systemy elektroniczne (m.in. ostrzegające o zmęczeniu, niekontrolowanej zmianie pasa ruchu czy pojazdach poruszających się w martwym polu).

W cennikach znajdziemy cztery wersje napędowe: dwie benzynowe (trzycylindrowy 1,2 PureTec o mocy 110 KM lub 130 KM) i dwie wysokoprężne (BlueHDI 120 KM lub 150 KM). W ofercie będą sześciostopniowe ręczne i – również sześciostopniowe – automatyczne skrzynie biegów.

Silnik

Jedną z pierwszych konstrukcji wysokoprężnych opracowanych w myśl zasad downsingu był skonstruowany wspólnie przez PSA i Forda silnik 1,6 HDi/TDCI. Jednostka okazała się być nader udana – zapewnia dobre osiągi i niewielki apetyt na paliwo. Jak większość z nowoczesnych konstrukcji wysokoprężnych ma jednak kilka słabych stron. Jakich problemów, z czasem, spodziewać się mogą właściciele i na co zwracać szczególną uwagę, by jak najdłużej cieszyć się niezawodnym autem? Konstrukcja, za opracowanie której odpowiadali głównie inżynierowie Citroena i Peugeota jest bardzo popularna. Oprócz Francuzów w swoich autach montowały je również takie marki, jak Mini, Mazda, Suzuki i Volvo. Jednostka oferowana była w kilku wariantach. Do 2010 roku klienci wybierać mogli spośród odmian o mocy 75 KM, 90 KM lub 109 KM. Wszystkie wyposażone były w szesnastozaworową głowicę – najmocniejsza wersja miała dodatkowo dwumasowe koło zamachowe i turbosprężarkę o zmiennej geometrii. W 2010 dokonano zmian w konstrukcji głowicy – jednostka otrzymała ośmiozaworową głowicę – do wyboru było 75 KM, 92 KM lub 112 KM. Okiem użytkownika: 1,6 HDI / TDCI O ile w przypadku większości nowoczesnych diesli największe problemy sprawiają czułe na jakość paliwa wtryskiwacze, o tyle w przypadku jednostki 1,6 HDi przyczyną częstszych kłopotów są turbosprężarki. Z punktu widzenia kosztów obsługi lepiej zdecydować się na słabszą wersję o stałej geometrii turbiny. Element można wówczas regenerować a koszt nowej nie powinien przekroczyć 2 tys. zł. Większy problem mieć będą właściciele mocniejszych odmian – 109 lub 112-konnych. W ich przypadku turbina nie nadaje się do regeneracji – w razie awarii trzeba więc wydać ok. 3,5 tys. zł na nową lub posiłkować się częścią pochodzącą z demontażu. Warto wiedzieć, że krótka żywotność turbiny wynika z problemów z jej smarowaniem. By ich uniknąć polecamy skrócić interwał wymiany oleju do 10-15 tys. km i stosować dobrej jakości olej syntetyczny (np. 5w30). Po zakupie radzimy też wymienić lub wyczyścić metalowy przewód, którym olej doprowadzany jest do turbiny. Często – w wyniku pracy pod dużym obciążeniem – zatkaniu ulega sitko na śrubie mocującej przewód do bloku, przez co turbosprężarka nie jest odpowiednio smarowana. Z czasem krystalizujący się olej całkowicie zatyka przewód, co skutkuje zniszczeniem turbiny. Co ważne, w nowszych wersjach, śruba mocująca przewód nie miała już owego sitka – wielu użytkowników – dla własnego bezpieczeństwa – usuwa je na własną rękę. Raz na 3-4 wymiany oleju radzimy odkręcić i wyczyścić (lub wymienić) wspomniany przewód. Niestety operacja jest dość czasochłonna – dojście jest ograniczone i wymaga odkręcenia katalizatora. Co ważne, dość dobrą opinią cieszy się układ wtryskowy. W zależności od rocznika (i konfiguracji) stosowano układy Boscha lub Siemensa. Zdecydowanie popularniejsze są jednak elektromagnetyczne wtryskiwacze Boscha, co obniża koszty napraw. Trzeba jednak pamiętać, że elementy te są kodowane, wiec wymiana uszkodzonego wtrysku wymaga również podłączenia komputera diagnostycznego. Problematyczna może się również okazać sama naprawa. Jeśli wokół wtryskiwaczy pojawiają się nieszczelności ich korpus potrafi wtopić się w plastikowy kolektor dolotowy, co sprawia, że często demontaż wtrysków możliwy jest wyłącznie po zdjęciu głowicy. Dlatego właśnie należy zwracać baczną uwagę na to, czy wokół wtrysków nie pojawiają się żadne zaolejenia – jeśli tak, dla własnego dobra, lepiej odstawić auto do mechanika i wymienić metalowe pierścienie uszczelniające.