Seat Altea 1.9 TDI 105 KM

Seat Altea 1.9 TDI 105 KM

Seat Altea to kompaktowy van zbudowany na płycie podłogowej grupy Volkswagena o nazwie PQ35 wykorzystanej m. in. w Golfie V i VI, Octavii II i Leonie II. Samochód debiutował w 2004 roku, a w 2008 roku poddano go niewielkiemu liftingowi. W produkcji znajduje się do dziś.

Altea posiada również wersję przedłużoną (przy niezmienionym rozstawie osi, o ponad 18 cm) o nazwie XL oraz lekko uterenowioną (z podwyższonym zawieszeniem i dostępnym napędem obu osi) nazwaną Freetrack.

Seat Altea, mimo wysokiego nadwozia, to samochód rodzinny, ale przeznaczony dla kierowców szukających przyjemności z jazdy. Kluczem do tego są dobre właściwości jezdne, co osiągnięto kosztem komfortu. Sztywno zestrojone zawieszenie nie każdemu musi przypaść do gustu.

Liczba jednostek napędowych, które montowano w Altei jest potężna i przekracza... piętnaście! Oczywiście oferta silnikowa zmieniała się z biegiem lat.

Starsze egzemplarze napędzane były dieslami z pompowtryskiwaczami o pojemności 1.9 i 2.0 (tego drugiego lepiej unikać, o czym piszemy dalej) oraz benzynowymi silnikami 1.6 i 2.0 FSI (z bezpośrednim wtryskiem paliwa, co oznacza problemy z montażem instalacji gazowej). W 2007 roku ofertę poszerzono o silniki benzynowe TSI (z doładowaniem) o pojemnościach 1.4, 1.8 i 2.0, a w 2010 roku pojawił się silnik 1.2 TSI.

W 2009 roku, przy okazji niewielkiego liftingu, zmodernizowano silniki Diesla. Jak to w grupie Volkswagena, wciąż noszą one oznaczenie TDI, ale od tego momentu zrezygnowano z pompowtryskiwaczy na rzecz technologii common-rail (wyższa kultura pracy, mniejszy hałas, lepszy przebieg momentu obrotowego). Utrzymano w ofercie silnik 2.0, wycofano kultowy 1.9 TDI, zastępując go jednostką 1.6.

Do typowych usterek starszych egzemplarzy Seata Altei trzeba zaliczyć awarie układu wspomagania kierownicy (również sama przekładnia kierownicza nie należy do najbardziej wytrzymałych), sprężarki klimatyzacji, a także tempomatu. Ponadto zdarzają się awarie alternatora, rozrusznika i sondy lambda, a także czujnika położenia wału i przepływomierza. W silnikach benzynowych zużywają się cewki zapłonowe, a w wysokoprężnych standardowo - koła dwumasowe, turbosprężarka i wtryskiwacze.

Zdarzają się również zacięcia stacyjki, co uniemożliwia uruchomienie auta, na polskich drogach dość częstego serwisu wymaga zawieszenie (przednie wahacze oraz łączniki stabilizatorów) i łożyska kół.

Uwaga na sprzęgło - ten element eksploatacyjny w samochodach z silnikami Diesla miał wadą fabryczną i był wymieniany na gwarancji.

Z częściami zamiennymi nie ma problemu. Jeśli ceny w ASO są za wysokie, można skorzystać z szerokiej gamy zamienników dostępnych w różnych cenach i oczywiście różnej jakości.

Powyższe akapity nie powinny zniechęcić do zakupu Altei. Wymieniliśmy tutaj wszystkie możliwe usterki, z czego część to nawet nie awarie, ale postępujące zużycie elementów eksploatacyjnych, co prędzej czy później musi nastąpić w każdym samochodzie. W zasadzie unikać należy jedynie silników 2.0 TDI z pompowtryskiwaczami, zdarzają się mikropęknięcia głowicy, co objawia się znikaniem płynu chłodniczego.

Seat Altera występuje na rynku już wiele lat i chociaż nigdy nie znajdował się w czołówce statystyk sprzedaży, to jednak oferta na rynku wtórnym jest bogata. Wyposażenie większości samochodów obejmuje to co najbardziej istotne, a więc przynajmniej manualną klimatyzację, elektryczne sterowane szyby i lusterka oraz centralny zamek.

W 2013 roku możemy się spodziewać zakończenia produkcji Altei. Dziewięć lat produkcji tego modelu to w dzisiejszych czasach wynik znacznie powyżej przeciętnej... Nic dziwnego, że w ostatnim okresie sprzedaż tego modelu jest śladowa.

Silnik

Jednostka, która zadebiutowała na rynku w 1991 roku, na przestrzeni lat trafiała pod maski niemal wszystkich pojazdów koncernu Volkswagena. Czego można spodziewać się po aucie z tym silnikiem i na jakie czynności obsługowe zwracać szczególną uwagę?

Debiut 1,9 TDI to rok 1991. Wtedy właśnie nowy silnik trafił pod maskę zmodernizowanego Audi 80 typoszeregu B4. W 1993 roku, jednostka zadomowiła się też pod maską Volkswagena Golfa III generacji. Następnie z silnika tego zaczął korzystać również Seat, z czasem motor trafił też do czeskiej Skody. Jednostki te trafiały również do innych producentów współpracujących z koncernem VAG – motor 1,9 TDI znajdziemy m.in. pod maską Forda Galaxy.

Wbrew pozorom nie wszystkie silniki 1,9 TDI korzystają z układu pompowtryskiwaczy. Pierwsze egzemplarze produkowane do połowy lat dziewięćdziesiątych – podobnie jak np. fordowski 1,8 TDDI - wyposażone są w rozdzielaczową pompę wtryskową produkcji Boscha. Co ciekawe, właśnie te – stosunkowo proste konstrukcje – wciąż uchodzą za najmniej awaryjne.

Jednostka oznaczona symbolem Z1 ma ośmiozaworową głowicę, wał korbowy podparty na pięciu łożyskach, turbosprężarkę o stałej geometrii łopatek i intercooler. Pompa wtryskowa (ciśnienie wtrysku 80 MPa) wyposażona jest w elektroniczną regulację dawki i momentu wtrysku, olej napędowy podawany jest bezpośrednio na dwustopniowe wtryskiwacze. Na szczęście element ten rzadko ulega awariom i dość dobrze radzi sobie z kiepskiej jakości paliwem (oznaką zużycia są problemy z odpalaniem – najczęściej na ciepłym silniku lub/i tzw. „przerwy w mocy”). W razie usterki (z czasem psuje się elektroniczne sterowanie przez co silnik otrzymuje złą dawkę paliwa) używaną pompę w dobrym stanie kupić można za około 500 zł. Co bardziej doświadczeni mogą się pokusić o wymianę pod domem, z naprawą poradzi sobie każdy warsztat.

Problemy z mocą mogą być również spowodowane uszkodzonym/zabrudzonym zaworem recyrkulacji spalin EGR, który również był w tym silniku wyposażeniem standardowym. Uszkodzonych zaworów w Polsce praktycznie się nie wymienia. Większość mechaników decyduje się po prostu na ich zaślepienie, co skutkuje natychmiastową poprawą osiągów. Takie postępowanie przekłada się jednak na czystość spalin – silnik emituje więcej cząstek stałych (pod obciążeniem dymi na czarno).

Mechaniczna pompa wtryskowa Boscha z czasem zastąpiona została opracowanymi przez Volkswagena pompowtryskiwaczami. Układ ten powstał jako niemiecka odpowiedź na włoski system Common Rail – Niemcy postanowili połączyć w jeden element pompę wtryskową i wtryskiwacz. Chociaż układ jest dość skomplikowany (pompowtryskiwacze napędzane są osobnym wałkiem zamontowanym w głowicy), jego trwałość jest całkiem zadowalająca. Minusem takiego rozwiązania jest jednak charakterystyczna, głośna praca jednostki napędowej (zwłaszcza na biegu jałowym) i konieczność stosowania specjalnych, zalecanych przez Volkswagena olejów. Awaria pompowtryskiwacza, podobnie jak w przypadku pompy wtryskowej, objawia się problemami z uruchomieniem silnika, nierówną pracą i przerwami w mocy. Przy wyborze części zamiennych należy kierować się kodem urządzenia (w końcówce numeru seryjnego znajdziemy oznaczenie np. AR czy AF odpowiadające konkretnym wersja silnika). Używany wtryskiwacz t koszt od 300 do ok. 500 zł. Na podobną kwotę warsztaty wyceniają regenerację.

Silnik 1,9 TDI cieszy się dobrą opinią użytkowników, ale decydując się na niego trzeba pilnować paru kluczowych kwestii. Po pierwsze – w przypadku jednostek z pompowtryskiwaczami - wszelkie oszczędności na oleju silnikowym szybko odbiją się na układzie wtryskowym. Trzeba stosować wyłącznie dobrej klasy oleje – wymianę najlepiej przeprowadzać raz na 10 tys. km. Trzeba też zdawać sobie sprawę z faktu, że cechą jednostek wyposażonych w pompowtryskiwacze jest duży apetyt silnika na olej. Dotyczy to głównie jednostek eksploatowanych w tzw. warunkach autostradowych – długotrwała praca przy wysokiej prędkości obrotowej skutkuje często bardzo dużym zużyciem środka smarnego. Wybierając się np. na wczasy do Chorwacji lepiej zabrać ze sobą trochę oleju na dolewkę i kontrolować jego stan co 700-1000 km.

Nie można też oszczędzać na układzie rozrządu. W początkowym okresie producent zalecał wymianę paska i napinaczy co 60 tys. km. Z czasem interwał przesunięto na 90 i 120 tys. km. Dla własnego bezpieczeństwa radzimy wymieniać rozrząd częściej niż wynika to z książki serwisowej. Pamiętajmy również by każdorazowo, przy wymianie paska i napinacza, bezwzględnie wymienić koło pasowe napędu rozrządu (wraz ze śrubą mocującą) przykręcone do wału korbowego. Mechanicy często zapominają o tym elemencie, z czasem dochodzi do poluzowania się klinów co w efekcie skutkuje przeskoczeniem paska i zniszczeniem głowicy (rozrząd jest kolizyjny).

Jakich typowych usterek można się spodziewać kupując 1,9 TDI? Przy większych przebiegach często psuje się zawór N75 odpowiedzialny za sterowanie ciśnieniem doładowania. Usterka skutkuje brakiem mocy, przez co łatwo pomylić ją z awarią turbosprężarki. Jeśli zauważymy tego typu problemy w naszym aucie najpierw umówmy się na diagnostykę komputerową. Dzięki temu uda nam się uniknąć nieuczciwych mechaników, którzy będą chcieli wmówić nam, że turbosprężarka kwalifikuje się do wymiany. Koszt wymiany zaworu N75 nie powinien przekraczać 200 zł – za regenerowaną turbosprężarkę zapłacić trzeba, co najmniej, tysiąc złotych.

Często pękają również węże w układzie dolotowym. Usterka daje o sobie znać dymieniem i spadkami mocy, koszt używanych to około 150 zł. Podobna przypadłość dotyczy również węży w układzie chłodzenia.

Z czasem – pamiętajmy, że realne przebiegi większości silników 1,9 TDI przekraczają 400 tys. km - problemy sprawiają sprawiają przepływomierze powietrza i turbosprężarki. Właściciele mocniejszych wersji wyposażonych w turbiny o zmiennej geometrii łopatek muszą pamiętać, że jazda o kropelce i unikanie wysokich obrotów sprawi, że z czasem kierownica łopatek przestanie funkcjonować (zapiecze się). Raz na jakiś czas wskazane jest więc popuścić nieco wodze fantazji i „przepalić” silnik przy wysokich prędkościach obrotowych.

Problemy mogą też sprawiać dwumasowe koła zamachowe montowane w zasadzie do wszystkich jednostek o fabrycznej mocy nominalnej przekraczającej 90 KM. Koszt wymiany koła razem ze sprzęgłem waha się miedzy 1500-2500 zł. Za mniej niż tysiąc powinniśmy kupić element regenerowany, który wytrzymać powinien około 100 tys. km.

Zaletą wszystkich silników rodziny 1,9 TDI jest solidna budowa i prostota konstrukcji, dzięki czemu ceny robocizny są raczej przystępne.