Citroen C3 II 1.6 HDI 90 KM

Citroen C3 II 1.6 HDI 90 KM

Citroen C3

Citroen C3 to typowy reprezentant samochodów segmentu B. Pierwszy model tej serii zadebiutował w 2002 roku i przetrwał w ofercie francuskiej marki do 2009 roku. Wtedy na rynku pojawiła się druga generacja auta, która w dużej mierze bazowała na rozwiązaniach technicznych poprzednika. Wspólną cechą obu wcieleń C3 jest wysoki komfort resorowania i przestronna - jak na tę klasę - kabina. Auta mają też - niestety - słabość do zawodnej elektroniki.

Citroen C3 II

Druga generacja C3 zadebiutowała we wrześniu 2009 roku, na salonie w Paryżu. Samochód trafił do salonów w listopadzie tego samego roku. W marcu 2013 roku na salonie w Genewie zaprezentowano wersję po liftingu.

W porównaniu do poprzednika auto nieznacznie urosło, charakterystyczną cechą nowej C3 jest panoramiczna przednia szyba, która kończy się dopiero na wysokości słupka B. Podobnie jak poprzednik, auto z powodzeniem może służyć młodej rodzinie - wnętrze jest stosunkowo przestronne, 300 litrowy bagażnik to jeden z lepszych wyników w tej klasie pojazdów.

Projekt wnętrza nawiązuje do stylu, jaki zapoczątkowała druga generacja modelu C5. Plastiki są dobrej jakości, zegary przypominają nieco te montowane w niemieckich pojazdach klasy wyższej. Pozycja za kierownicą przypomina nieco vana - fotele zamontowano wyżej niż w większości kompaktów. Na plus zaliczyć też trzeba przyjemne w dotyku, dobrze spasowane materiały wykończeniowe i przemyślane schowki. Ponieważ większość aut z na rynku wtórnym objęta jest wciąż fabryczną gwarancją, trudno wskazać typowe niedomagania tego modelu. Nieliczne głosy krytyki niewielkiej części właścicieli dotyczą jedynie drobnych usterek instalacji elektrycznej.

Silnik

Jedną z pierwszych konstrukcji wysokoprężnych opracowanych w myśl zasad downsingu był skonstruowany wspólnie przez PSA i Forda silnik 1,6 HDi/TDCI. Jednostka okazała się być nader udana – zapewnia dobre osiągi i niewielki apetyt na paliwo. Jak większość z nowoczesnych konstrukcji wysokoprężnych ma jednak kilka słabych stron. Jakich problemów, z czasem, spodziewać się mogą właściciele i na co zwracać szczególną uwagę, by jak najdłużej cieszyć się niezawodnym autem? Konstrukcja, za opracowanie której odpowiadali głównie inżynierowie Citroena i Peugeota jest bardzo popularna. Oprócz Francuzów w swoich autach montowały je również takie marki, jak Mini, Mazda, Suzuki i Volvo. Jednostka oferowana była w kilku wariantach. Do 2010 roku klienci wybierać mogli spośród odmian o mocy 75 KM, 90 KM lub 109 KM. Wszystkie wyposażone były w szesnastozaworową głowicę – najmocniejsza wersja miała dodatkowo dwumasowe koło zamachowe i turbosprężarkę o zmiennej geometrii. W 2010 dokonano zmian w konstrukcji głowicy – jednostka otrzymała ośmiozaworową głowicę – do wyboru było 75 KM, 92 KM lub 112 KM. Okiem użytkownika: 1,6 HDI / TDCI O ile w przypadku większości nowoczesnych diesli największe problemy sprawiają czułe na jakość paliwa wtryskiwacze, o tyle w przypadku jednostki 1,6 HDi przyczyną częstszych kłopotów są turbosprężarki. Z punktu widzenia kosztów obsługi lepiej zdecydować się na słabszą wersję o stałej geometrii turbiny. Element można wówczas regenerować a koszt nowej nie powinien przekroczyć 2 tys. zł. Większy problem mieć będą właściciele mocniejszych odmian – 109 lub 112-konnych. W ich przypadku turbina nie nadaje się do regeneracji – w razie awarii trzeba więc wydać ok. 3,5 tys. zł na nową lub posiłkować się częścią pochodzącą z demontażu. Warto wiedzieć, że krótka żywotność turbiny wynika z problemów z jej smarowaniem. By ich uniknąć polecamy skrócić interwał wymiany oleju do 10-15 tys. km i stosować dobrej jakości olej syntetyczny (np. 5w30). Po zakupie radzimy też wymienić lub wyczyścić metalowy przewód, którym olej doprowadzany jest do turbiny. Często – w wyniku pracy pod dużym obciążeniem – zatkaniu ulega sitko na śrubie mocującej przewód do bloku, przez co turbosprężarka nie jest odpowiednio smarowana. Z czasem krystalizujący się olej całkowicie zatyka przewód, co skutkuje zniszczeniem turbiny. Co ważne, w nowszych wersjach, śruba mocująca przewód nie miała już owego sitka – wielu użytkowników – dla własnego bezpieczeństwa – usuwa je na własną rękę. Raz na 3-4 wymiany oleju radzimy odkręcić i wyczyścić (lub wymienić) wspomniany przewód. Niestety operacja jest dość czasochłonna – dojście jest ograniczone i wymaga odkręcenia katalizatora. Co ważne, dość dobrą opinią cieszy się układ wtryskowy. W zależności od rocznika (i konfiguracji) stosowano układy Boscha lub Siemensa. Zdecydowanie popularniejsze są jednak elektromagnetyczne wtryskiwacze Boscha, co obniża koszty napraw. Trzeba jednak pamiętać, że elementy te są kodowane, wiec wymiana uszkodzonego wtrysku wymaga również podłączenia komputera diagnostycznego. Problematyczna może się również okazać sama naprawa. Jeśli wokół wtryskiwaczy pojawiają się nieszczelności ich korpus potrafi wtopić się w plastikowy kolektor dolotowy, co sprawia, że często demontaż wtrysków możliwy jest wyłącznie po zdjęciu głowicy. Dlatego właśnie należy zwracać baczną uwagę na to, czy wokół wtrysków nie pojawiają się żadne zaolejenia – jeśli tak, dla własnego dobra, lepiej odstawić auto do mechanika i wymienić metalowe pierścienie uszczelniające.