Ford Focus Mk2 1.6 TDCI 90 KM

Ford Focus Mk2 1.6 TDCI 90 KM

Ford Focus

Ford Focus I trafił do sprzedaży w 1998 roku i w niezmienionej formie przetrwał na rynku aż 7 lat. Druga generacja pojawiła się w 2004 roku i produkowana był aż do roku 2010 (z liftingiem w roku 2008). W 2010 roku zadebiutowała III generacja, której produkcję uruchomiono na początku 2011 roku. Samochód trafił do europejskich salonów wiosną tego samego roku.

Ford Focus Mk2

Druga generacja Forda Focusa weszła do produkcji w 2004 roku. Oferta obejmowała kilka wersji nadwoziowych (trzy- i pięciodrzwiowy hatchback, sedan, kombi, van o nazwie C-Max oraz coupe-cabrio ze sztywnym dachem) oraz kilkanaście różnych jednostek napędowych. Samochód spotkał się z ciepłym przyjęciem, dlatego dziś jest częstą ofertą na rynku wtórnym.

Ford Focus II może się pochwalić zdecydowanie lepszym poziomem zabezpieczenia antykorozyjnego niż było to w przypadku wcześniejszej generacji, chociaż wciąż zdarzają się egzemplarze, które mają problem z rdzą. Ponownie wykwity pojawić mogą się w dolnych częściach drzwi, a także na dolnych krawędziach klapy bagażnika i silnika.

Wielowahaczowe zawieszenia, biorąc pod uwagę specyfikę polskich dróg, jest wytrzymałe - najszybciej poddają się łączniki stabilizatora (zarówno z przodu, jak i z tyłu), ale to akurat nie jest duży wydatek. Więcej pieniędzy wydany, gdy już konieczna będzie wymiana przednich wahaczy. Z tyłu wymieniać można pojedyncze silentbloki. Stosunkowo szybko zużywają się również przednie amortyzatory.

Inny element, który dość często odmawia dalszej współpracy jest układ elektrohydraulicznego wspomagania kierowcy. Problemem jest lokalizacja pompy układu - pod reflektorem, w pobliżu błotnika, przez co urządzenie jest narażone na kontakt z wodą. Problem ten nie dotyczy samochodów z silnikami benzynowymi 1.4 i 1.6.

Silniki benzynowe w Focusach II nie stwarzają większych problemów. W jednostkach 1.8 i 2.0 zdarzają się usterki cewek zapłonowych, które są dość drogie, możliwe są awarie układu zmiennych faz rozrządu w 115-konnym silniku 1.6.

Na rynku dominują auta z silnikami 1.4 i 1.6, z czego najlepszym kompromisem między osiągami, spalaniem i bezawaryjnością wydaje się być jednostka 1.6 w wersji 100-konnej. Większe pojemności cechuje wyższe zużycie paliwa, a że silniki Forda nie bardzo nadają się do montażu instalacji gazowej, nie są zbyt popularne. Z kolei pochodzący od Volvo silnik 2.5 turbo to już propozycja dla koneserów (moce od 225 do 350 KM).

Więcej kłopotów niż benzyniaki mogą sprawiać diesle. W Fordzie Focusie II montowano silnik 1.8 TDCi oraz jednostki 1.6 TDCi i 2.0 TDCi, które są efektem współpracy Forda z PSA i które okazują się być lepszym wyborem.

W silniku 1.8 TDCi szybko (nawet po kilkudziesięciu tys. km) wymiany może wymagać koło dwumasowe, a to nie jest mały wydatek. Ponadto dość szybko może poddać się pompa wysokiego ciśnienia. W jednostkach 1.6 i 2.0 te elementy są bardziej trwałe, natomiast lepiej unikać samochodów wyposażonych w DPF. Filtr cząstek stałych to element dość uciążliwy eksploatacji, szczególnie jeśli większość przebiegu przypada na jazdę miejską.

Ponadto w samochodach z silnikami Diesla pojawić się mogą nieszczelności w układzie dolotowym (między intercoolerem a sprężarką) oraz awarie czujnika położenia wałka rozrządu. W silniku 1.6 przytrafiają się również problemy ze smarowaniem turbosprężarki.

Części do Forda Focusa II są łatwo dostępne, na rynku jest również szeroki wybór zamienników w różnych cenach i jakości. Niestety, niektóre bardziej skomplikowane elementy (pompa wspomagania kierownicy, koło dwumasowe, sprzęgło) będą drogie niezależnie od źródła pochodzenia i producenta. Natomiast typowe części eksploatacyjne są generalnie dostępne w przystępnych cenach.

Oferta rynkowa używanych egzemplarzy Forda Focusa II jest szeroka i obejmuje zarówno samochody z polskich salonów, jak i importowane z zagranicy. Sporo samochodów ma za sobą flotową przeszłość, przy czym nie musi to być wada.

Warto dodać, że fordowskie diesle nie są znacznie bardziej awaryjne od jednostek konkurencji. Koła dwumasowe, filtry DPF czy usterki układu wtryskowego to elementy, które sprawiają kłopoty w zdecydowanej większości nowoczesnych silników wysokoprężnych (często jest to związane po prostu z dużym przebiegiem i zużyciem eksploatacyjnym) i kupując pozornie taniego w eksploatacji używanego diesla trzeba o tym pamiętać. Nikt nie sprzedaje samochód, w których nic nie jest do zrobienia, dlaczego warto zarezerwować sobie pewną kwotę na tzw. "pakiet startowy".

Silnik

Jedną z pierwszych konstrukcji wysokoprężnych opracowanych w myśl zasad downsingu był skonstruowany wspólnie przez PSA i Forda silnik 1,6 HDi/TDCI. Jednostka okazała się być nader udana – zapewnia dobre osiągi i niewielki apetyt na paliwo. Jak większość z nowoczesnych konstrukcji wysokoprężnych ma jednak kilka słabych stron. Jakich problemów, z czasem, spodziewać się mogą właściciele i na co zwracać szczególną uwagę, by jak najdłużej cieszyć się niezawodnym autem? Konstrukcja, za opracowanie której odpowiadali głównie inżynierowie Citroena i Peugeota jest bardzo popularna. Oprócz Francuzów w swoich autach montowały je również takie marki, jak Mini, Mazda, Suzuki i Volvo. Jednostka oferowana była w kilku wariantach. Do 2010 roku klienci wybierać mogli spośród odmian o mocy 75 KM, 90 KM lub 109 KM. Wszystkie wyposażone były w szesnastozaworową głowicę – najmocniejsza wersja miała dodatkowo dwumasowe koło zamachowe i turbosprężarkę o zmiennej geometrii. W 2010 dokonano zmian w konstrukcji głowicy – jednostka otrzymała ośmiozaworową głowicę – do wyboru było 75 KM, 92 KM lub 112 KM. Okiem użytkownika: 1,6 HDI / TDCI O ile w przypadku większości nowoczesnych diesli największe problemy sprawiają czułe na jakość paliwa wtryskiwacze, o tyle w przypadku jednostki 1,6 HDi przyczyną częstszych kłopotów są turbosprężarki. Z punktu widzenia kosztów obsługi lepiej zdecydować się na słabszą wersję o stałej geometrii turbiny. Element można wówczas regenerować a koszt nowej nie powinien przekroczyć 2 tys. zł. Większy problem mieć będą właściciele mocniejszych odmian – 109 lub 112-konnych. W ich przypadku turbina nie nadaje się do regeneracji – w razie awarii trzeba więc wydać ok. 3,5 tys. zł na nową lub posiłkować się częścią pochodzącą z demontażu. Warto wiedzieć, że krótka żywotność turbiny wynika z problemów z jej smarowaniem. By ich uniknąć polecamy skrócić interwał wymiany oleju do 10-15 tys. km i stosować dobrej jakości olej syntetyczny (np. 5w30). Po zakupie radzimy też wymienić lub wyczyścić metalowy przewód, którym olej doprowadzany jest do turbiny. Często – w wyniku pracy pod dużym obciążeniem – zatkaniu ulega sitko na śrubie mocującej przewód do bloku, przez co turbosprężarka nie jest odpowiednio smarowana. Z czasem krystalizujący się olej całkowicie zatyka przewód, co skutkuje zniszczeniem turbiny. Co ważne, w nowszych wersjach, śruba mocująca przewód nie miała już owego sitka – wielu użytkowników – dla własnego bezpieczeństwa – usuwa je na własną rękę. Raz na 3-4 wymiany oleju radzimy odkręcić i wyczyścić (lub wymienić) wspomniany przewód. Niestety operacja jest dość czasochłonna – dojście jest ograniczone i wymaga odkręcenia katalizatora. Co ważne, dość dobrą opinią cieszy się układ wtryskowy. W zależności od rocznika (i konfiguracji) stosowano układy Boscha lub Siemensa. Zdecydowanie popularniejsze są jednak elektromagnetyczne wtryskiwacze Boscha, co obniża koszty napraw. Trzeba jednak pamiętać, że elementy te są kodowane, wiec wymiana uszkodzonego wtrysku wymaga również podłączenia komputera diagnostycznego. Problematyczna może się również okazać sama naprawa. Jeśli wokół wtryskiwaczy pojawiają się nieszczelności ich korpus potrafi wtopić się w plastikowy kolektor dolotowy, co sprawia, że często demontaż wtrysków możliwy jest wyłącznie po zdjęciu głowicy. Dlatego właśnie należy zwracać baczną uwagę na to, czy wokół wtrysków nie pojawiają się żadne zaolejenia – jeśli tak, dla własnego dobra, lepiej odstawić auto do mechanika i wymienić metalowe pierścienie uszczelniające.