Mini One

Mini One R50 (2001-2007)

Nowe Mini, które trafiło do sprzedaży w 2001 roku, zapoczątkowało na Starym Kontynencie modę na pojazdy w stylu retro. Pierwsza generacja przetrwała w ofercie do 2006 roku. Czy warto ją kupić i na co zwracać szczególną uwagę w czasie oględzin?

Chociaż z zewnątrz auto do złudzenia przypomina pierwotną konstrukcję British Motor Corporation z lat pięćdziesiątych, w rzeczywistości z Anglią łączy go jedynie miejsce produkcji. Montażem pojazdu zajmowała się bowiem fabryka Plant Oxfort w Cowley. W rzeczywistości za konstrukcją pojazdu stoją inżynierowie BMW. Niemiecki gigant przejął podupadającą brytyjską markę już w 1994 roku.

Jak sama nazwa wskazuje Mini nie może się pochwalić zbyt wielkim nadwoziem. Karoseria wersji hatchback (auto występowało również jako kabriolet) mierzy zaledwie 3,63 m długości. Pod względem wymiarów mamy więc do czynienia z odpowiednikiem miejskich aut segmentu B z początku lat osiemdziesiątych (o 10 cm dłuższy był produkowany od 1981! roku Volkswagen Polo II generacji).
Na szczęście, mimo niewielkich wymiarów, auto z powodzeniem pełnić może rolę całkiem przestronnego środka transportu dla dwojga dorosłych. Dzieje się tak za sprawą stosunkowo dużego rozstawu osi (2,47 m) i szerokości nadwozia - 1,69 m. Oba wymiary są niemal identyczne, jak w przypadku - aspirującego niegdyś do miana "samochodu rodzinnego" Volkswagena Golfa III. Z tego względu - przynajmniej jeśli chodzi o przednie siedzenia - w Mini całkiem wygodnie podróżować mogą osoby o wzroście nawet 1,9 m.

Nowe Mini nigdy nie miało jednak zyskiwać sobie klientów przestronnością wnętrza. Samochód adresowano do ściśle określonej grupy nabywców zwracających uwagę nie tylko na styl, ale i właściwości jezdne. Właśnie za sprawą tych ostatnich auto cieszy się tak dużym zainteresowaniem młodych osób.

Rozstawione szeroko w narożnikach nadwozia koła i sztywne nastawy zawieszenia (z przodu kolumny McPhersona, z tyłu niezależny układ wahaczy) sprawiają, że samochód daje ogromną frajdę z jazdy i ogólnie rzecz ujmując, "prowadzi się jak gokart". Te ostatnie porównanie jest nadzwyczaj trafne, bowiem zarówno pedały, jak i - wyposażony standardowo we wspomaganie - układ kierowniczy wymagają do obsługi sporo siły. To celowy zabieg inżynierów mający przywoływać wspomnienia z oryginalną konstrukcją z lat pięćdziesiątych i dawać kierowcy poczucie pełnego "połączenia" z maszyną. Informację powinny wziąć sobie do serca zwłaszcza kobiety - wbrew pozorom, parkowanie Mini na ciasnym parkingu nie zawsze jest banalnie proste...

Dużo dobrego można powiedzieć o jednostkach napędowych. Wysokoprężna - o pojemności 1,4 l - to sprawdzona i trwała konstrukcja Toyoty. Benzynowe odmiany o pojemności 1,6 to dzieło współpracującej z BMW firmy Tritec Motors. Wszystkie silniki uchodzą za trwałe, w mocniejszych, benzynowych odmianach rzadko dochodzi do uszkodzenia hydraulicznych popychaczy zaworowych. Te są zazwyczaj efektem zaniedbania ze strony właścicieli - ponieważ silniki szczelnie upakowano pod maską często pracują w bardzo wysokich temperaturach, co niekorzystnie wpływa na uszczelniacze. W efekcie pojawiają się wycieki oleju - lepiej często kontrolować jego poziom.

Radzimy też unikać automatycznych skrzyń biegów. Polecić możemy jedynie klasyczny automat japońskiej firmy Aisin, który montowany był WYŁĄCZNIE w wersji S. Słabsze odmiany wyposażone są w bezstopniową przekładnię CVT, która okazuje się nie tylko awaryjna, ale też - w większości przypadków - nienaprawialna...

Niestety, nie wszystkie elementy Mini są tak trwałe, jak jednostki napędowe. Trzeba liczyć się z wysoką ceną części zamiennych i - przede wszystkim - robocizny. Z punktu widzenia konstruktora Mini jest inżynieryjnym majstersztykiem. Niestety, z punktu widzenia mechanika, to prawdziwa drogowa apokalipsa - pojazd jest tak mały, że większość, nawet stosunkowo łatwych pracy, wymaga "demontażu połowy auta".

Jakich usterek można się spodziewać w przypadku kilkuletniego egzemplarza z przebiegiem powyżej 100 tys. km? Można być prawie pewnym, że z czasem czeka nas wymiana elektrycznej pompy wspomagania kierownicy. W aucie stosowano dwa rodzaje (jedna ze specjalnym elektrycznym wentylatorem, który - również - często się psuje) - niestety, żaden nie może pochwalić się dużą żywotnością. Usterki pompy (pozostaje jedynie wymiana) często są wynikami awarii elektryki. Po zgaszeniu silnika warto sprawdzić, czy wspomaganie - aby na pewno - się wyłączyło. W przeciwnym razie szybko podda się nie tylko pompa, ale i akumulator.

Chcąc uniknąć przygód z rudnym rozruchem, falowaniem obrotów i "dziurami w mocy" radzimy też - od razu - zdecydować się na wymianę filtra paliwa. Operacja jest czasochłonna (Mini wyposażono wyłącznie w filtr montowany wewnątrz zbiornika) więc wielu właścicieli nie decyduje się na wymianę. Ze względu na zamiany modelowe w trakcie produkcji radzimy też uzbroić się w cierpliwość - dobór odpowiedniego filtra tylko z pozoru wydaje się prosty. Lepiej jednak nie odkładać tego w czasie - zaniedbanie może spowodować usterkę pompy paliwa.

Problematyczne w zakupie okazuje się też - podlegające naturalnemu zużyciu - koło pasowe (z tłumikiem drgań skrętnych) wału korbowego. Usterka występuje w benzynowym silniku 1,6 l - przed zakupem dokładnie skontrolujmy więc stan paska wielorowkowego. Jego zużycie świadczy najczęściej o konieczności wymiany koła.

Usterek można się też spodziewać ze strony zawieszenia i układu kierowniczego. Stosunkowo często dochodzi do awarii łożysk kolumn McPhersona - stukanie i luz w przekładni kierowniczej świadczy najczęściej o konieczności wymiany jej dolnego krzyżaka.


Niestety, również lista drobnych, dokuczliwych usterek może być dość długa. Kłopoty sprawia np. elektrycznie sterowane okno dachowe - jeśli przestaje pracować lub mechanizm wyraźnie zwalnia radzimy zacząć od przesmarowania prowadnic. Absolutnym standardem są też usterki zamków drzwiowych (problem z dostaniem się do auta w niższych temperaturach). Niestety - na dłuższą metę - pomaga jedynie wymiana na nowe lub regenerowane. Częstą przypadłością Mini jest też - wymagająca wizyty u elektryka - samoczynnie otwierająca się tylna klapa (elektryczny sterowany zamek) oraz usterki sprzęgieł kompresora klimatyzacji.

Wiele, nawet bezwypadkowych, egzemplarzy ma też problemy z rdzą. Ta pojawia się głównie na tylnej klapie (przy lampkach oświetleniowych tablicy rozdzielczej i listwie ozdobnej) oraz z przodu, w dolnych przednich partiach drzwi (wynik braku lub oberwania chlapaczy). Na pozostałych elementach karoserii - jeśli auto nie miało przygód blacharskich - nie powinniśmy znaleźć żadnych śladów korozji.

Mini One R56 (2007-2014)

W 2006 roku pojawiła się druga generacja Mini. Samochód na pierwszy rzut oka jest podobny do poprzednika, faktycznie cechuje się jednak dużo większym nadwoziem. Niedługo potem ofertę poszerzyło kombi o nazwie Clubman, a od 2009 roku jest sprzedawano Cabrio.

Nowe Mini było krytykowane przez purystów za zerwanie za tradycją utworzoną przez pierwszy angielski model o tej nazwie. Ta generacja Mini jest o 60 cm dłuższa i 30 cm szersza oraz waży niemal 2 razy tyle co oryginał. Jednocześnie oferuje mniej miejsca z tyłu i mniejszy bagażnik… Jednak obecnie Mini nie pełni funkcji użytkowych, a jest raczej demonstracją gustu jego właściciela.

Mini rzadko pełni funkcję jedynego samochodu w rodzinie, dlatego przebiegi tych samochodów są zwykle poniżej średniej. Warto jednak pamiętać, że auta te prowokują do szybkiej jazdy - dzięki świetnym właściwościom jezdnym. Jednak sztywno zestrojonemu zawieszenie ulega szybkiemu zużyciu na polskich drogach. Ponadto zdarzają się usterki układu elektrycznego, konieczne będzie sprawdzenie ew. wypadkowości.

Mini One F56 (2014-2022)

Trzecia generacja Mini One zadebiutowała w 2014 roku. Z zewnątrz samochód nie różni się zbyt wiele od swojego poprzednika – oba nawiązywać wszak muszą do pierwszej generacji kultowego auta. W oczy rzuca się jednak nowa, sześciokątna osłona chłodnicy i reflektory zespolone ze światłami do jazdy dziennej (opcjonalnie wykonane w technologii LED).

Długość nadwozia – w stosunku do poprzednika w wersji Cooper - zwiększyła się o 98 mm, szerokość o 44 mm a wysokość o 7 mm. O 28 mm powiększył się też rozstaw osi.

Prawdziwa rewolucja dotyczy przestrzeni bagażowej. Kufer powiększył się aż o 51 litrów i ma teraz całkowitą pojemność 211 l. Oparcie tylnej kanapy dzielone jest w stosunku 60:40 – opcjonalnie auto wyposażyć można w podwójna podłogę bagażnika i pakiet przesuwnych przegród przestrzeni bagażowej.

Wraz z debiutem nowej generacji pojawiła się też nowa rodzina silników korzystających z technologii TwinPower Turbo. Podstawowa, benzynowa jednostka napędowa ma zaledwie trzy cylindry i pojemność 1499 centymetrów sześciennych. Silnik rozwija moc 136 KM (między 4 500 a 6 000 obr./min) i maksymalny moment obrotowy 220 Nm dostępny w zakresie od 1250 do 4000 obr./min. Samochód w takiej wersji przyspiesza do 100 km/h w 7,9 sekund i rozpędza się do prędkości maksymalnej 210 km/h.

Trzy cylindry ma również nowy silnik Diesla o pojemności 1496 centymetrów sześciennych. Jednostka generuje 116 KM i 270 Nm. Auto z tym silnikiem przyspiesza do 100 km/h w 9,2 sekundy i osiąga prędkość 205 km/h.

Topowa odmiana - Mini Cooper S - napędzana jest czterocylindrowym silnikiem o pojemności dwóch litrów. Jednostka może się pochwalić mocą 192 KM i maksymalnym momentem obrotowym 280 Nm. Tak wyposażone auto przyspiesza do 100 km/h w 6,8 s i rozpędza się do prędkości maksymalnej 235 km/h.

W 2018 roku Mini zostało poddane modernizacji, co związane było z wprowadzeniem nowej normy emisji spalin Euro 6d Temp. Najpierw, w marcu, zmianom poddano wersje wysokoprężne - wszystkie modele i wersje wyposażono są w filtr cząstek stałych oraz urządzenia, których celem jest redukcja poziomu tlenków azotu, czyli katalizator NOx i SCR (który korzysta z czynnika AdBlue).

Natomiast w lipcu zmiany dotknęły samochody benzynowe. wszystkie modele Mini (One, Convertible, Clubman i Coutryman) otrzymały filtr cząstek stałych.

Nowością jest tryb żeglowania (czyli jazda "na luzie" z możliwością zapięcia napędu natychmiast po dotknięciu gazu lub hamulca) oraz system automatycznych świateł drogowych, który stał się standardowym wyposażeniem. Potrafi on wykryć inny pojazd i automatycznie przełączyć światła drogowe na mijania, dzięki czemu maleje ryzyko oślepienia innych uczestników ruchu drogowego.

Przy okazji pojawiła się nowa najwyższa wersja pokładowego systemu infotainment o nazwie Connected Navitagion Plus. Jego sercem jest ekran dotykowy o przekątnej 8,8 cala. System posiada m.in. nawigację z informacjami o korkach i utrudnieniach oraz umożliwia pełną integrację ze smartfonami, posiadając m.in. interfejsy Android Auto i Apple Car Play.